Mój były mąż zostawił mnie dla innej kobiety, a potem wrócił z prośbą, której się nie spodziewałam – Historia dnia

Zapadła chwila niezręcznej ciszy. Przeciągnął się, wypełniając pomieszczenie napięciem, którego nie było tam od lat.

„Linda, ja… nie byłoby mnie tutaj, gdybym nie musiał.” Wiem, że nie mam prawa pytać cię o cokolwiek po tym, co zrobiłem, ale… Potrzebuję twojej pomocy. »

Spojrzał na mnie z całkowitą rozpaczą.

„Kobieta, dla której cię zostawiłem… odeszła. Zmarła dwa tygodnie temu. »

Zawstydzony odwrócił wzrok.

„A ja… mam teraz córkę. Avę. Linda, to tylko mała dziewczynka, a ja jestem wszystkim, co ma. Ale nie mogę tego zrobić sama. Myślałam, że mogę to zrobić, ale nie mogę. Potrzebuję cię. »

Człowiek, który mnie złamał, stanął teraz przede mną i prosił o pomoc – dla dobra swojej córki. Ironia sytuacji była wyraźnie widoczna.

„Dlaczego ja, Tom?” „Zapytałam, a mój głos był ledwie głośniejszy od szeptu. „Dlaczego przyszłaś mnie zobaczyć? »

„Bo cię znam, Linda. Masz do tego serce. Nie znam nikogo innego, kto mógłby to zrobić. »

Poczułem, że grunt pod moimi stopami zaczyna się poruszać. Życie, które starannie odbudowałem, zaczęło drżeć pod ciężarem jego słów. Wszystko we mnie chciało zatrzasnąć mu drzwi przed nosem, powiedzieć, żeby znalazł sobie kogoś innego.

Ale w środku słyszałam cichy głos, szept kobiety, którą byłam, tej, która kiedyś żarliwie kochała Toma, tej, która marzyła o rodzinie. I ten szept dał mi do myślenia.

Spojrzałem na niego, na złamanego człowieka, którym się stał, i poczułem powagę decyzji, którą musiałem podjąć. W końcu odnalazłam spokój, a teraz, zupełnie niespodziewanie, Tom na nowo wprowadził chaos do mojego życia.

Ale tym razem nie chodziło tylko o mnie. W całą sprawę było zamieszane dziecko, które na to nie zasługiwało.

Dziecko, o którym marzyłam latami, którego Eric nigdy nie mógł mi dać.

„Nie wiem, czy dam radę, Tom. Ale… pomyślę o tym.»

„Dziękuję, Linda. To wszystko, o co mogę prosić.»

Patrzyłem, jak odchodzi, a drzwi cicho się za nim zamykają, i wiedziałem, że nic w moim życiu już nigdy nie będzie takie samo.

Postanowiłem spotkać się z Tomem. W głębi duszy wiedziałem, że przeszłość nie pozwoli mi odejść tak łatwo. To było jak cień, który nie chciał zniknąć.

W kawiarni było cicho. Wybrałem stolik przy oknie. Podczas oczekiwania bawiłem się serwetką na stole.

Kiedy drzwi się otworzyły i wszedł Tom, poczułem się trochę zdenerwowany. Ale wtedy ją zobaczyłem.

To była Ava, z jej dużymi, niewinnymi oczami i drobną posturą, trzymająca się ręki Toma. Spojrzała na mnie.

„Witaj, Linda.” powiedział Tom, prowadząc Avę na miejsce naprzeciwko mnie, po czym sam usiadł.

„To jest Ava. »

„Cześć, Ava” – powiedziałem cicho. „Jaką cudowną masz sukienkę. Wyglądasz jak wróżka. »

Pomachała mi lekko, nieśmiało podwijając palce.

Kiedy Tom zaczął opowiadać o wyzwaniach, z jakimi musiał się zmierzyć samotnie wychowując Avę, trudno mi było się skupić. Mój wzrok wciąż wędrował w stronę Avy, która cicho bawiła się małą zabawką.

Była słodka i niewinna, a w jej zachowaniu było coś, co głęboko mnie poruszyło.

Myśl o zostaniu matką obudziła we mnie coś, czego nie czułam od lat. To było pragnienie, które nigdy tak naprawdę nie minęło.

„To może być dla nas druga szansa, Linda. Sposób na odbudowanie tego, co zostało utracone. »

Zanim zdążyłam odpowiedzieć, Tom położył Avę w moich ramionach. Gdy tylko się zadomowiła, poczułem nawiązanie więzi, ciepło, które rozprzestrzeniło się po mnie niczym fala.

Spojrzałam na Avę, na jej małej twarzyczce malowało się tak ufność, i poczułam, jak łzy napływają mi do oczu.

„Ja… ja potrzebuję czasu, Tom” – wyszeptałam w końcu. „Potrzebuję czasu, żeby to wszystko zrozumieć”.

Później zadzwoniłem do Erica.

„Potrzebuję czasu, Ericu” – powiedziałam, próbując powstrzymać łzy. „Muszę zrozumieć pewne rzeczy. »

Kiedy odłożyłam słuchawkę, uświadomiłam sobie, że od tej pory nic już nie będzie proste.